Politieman als snelheidsduivel Over het verkeer raken we niet uitgepraat en zeker niet over de mensen die er aan deelnemen. Heel aardige mensen worden halve beesten op het moment dat ze in hun blikken huis stappen. Ze gunnen elkaar het licht in de ogen niet. Dat een mens een sociaal wezen wordt genoemd, ben je al gauw vergeten als je ziet wat die 'ikke en de rest kan stikken' figuren op de weg uitvreten. En dat miserabele gedrag komt voor bij mensen uit alle lagen van de bevolking en uit alle beroepsgroepen. Zo had ik een collega, de beste man is inmiddels met pensioen, die ook totaal veranderde als hij in z'n autootje stapte. Het oude kevertje van 'm bewerkte hij tijdens de wekelijks wasbeurt met vim om 'm weer echt schoon te krijgen. Als je tegen hem zei, 'Beste collega, m'n auto is smerig', stond hij al met een emmer buiten. Het was een fantastische politieman die mij de kneepjes van het beslist niet gemakkelijke politievak bijbracht. Een ruzie tussen een echtpaar dat elkaar eerst verschrikkelijk aardige vond, maar nu niet meer, wist hij op een voortreffelijke manier op te lossen. Crisis interventie, dat leer je nu op de politieschool, toen nog niet, beheerste hij tot in de toppen van z'n vingers. Alleen die rot auto. Toen ik voor de eerste keer bij hem in het VW-tje stapte, wist ik niet wat me overkwam. Die rustige politieman, die een ander altijd uit de sores haalde, veranderde in een wegpiraat. Met dat lange lijf van hem wurmde hij zich achter het stuur, zette zich schrap, spande z'n lichaam en drukte met een ruk de stoel in de goeie stand. Hij omklemde het stuurrad zodat de knokkels van z'n vingers wit zagen en duwde met een klap de versnellingspook in de eerste stand. Het vehicle zette zich schuddend en met gierende banden in beweging. Met een noodgang ging het door Amsterdam en ik dook steeds dieper onder het dashboard. Ik durfde niks te zeggen want hij was een stuk ouder en niet te vergeten m'n leermeester. Met piepende banden kwam het voertuig op de plaats van bestemming tot stilstand. Hij staarde nog even wenzenloos voor zich uit, schudde even met z'n hoofd alsof hij alle spanning eruit wilde gooien en veranderde weer in de fijne collega zoals hij was voor hij in dat blikken rot ding stapte.