Bedriegertjes Ik zat fout, ik heb het gedaan, laat ik er maar niet omheen draaien, het is nu eenmaal zo. Wij zijn zo eerlijk. Vergeet het maar, draaikonten zijn we, kleine en grote leugenaars. Ach een leugentje om bestwil mag toch wel. Toen ik pas als politieman begon, had ik nog het volste vertrouwen in de mensen. Mij belazeren, nee hoor dat doen ze niet. Daar ben ik snel van teruggekomen. "Mijnheer u bent zojuist door het rode licht gereden." Ik was nog niet uitgesproken of er werd al heftig "nee" met het hoofd geschud. "Agent hoe komt u daar bij? Zou ik nooit doen. Het licht sprong net over van groen naar oranje." Dan keek ik in van die trouwe bruine of blauwe ogen en dacht; zou ik toch een beetje kleurenblind zijn. Te hard rijden, dat deed nooit iemand. "Die auto van mij gaat niet eens zo hard. U moet zich echt hebben vergist agent." Bleef het daar nog maar bij. "Ja agent, ik reed inderdaad te hard. Maar weet u, ik moet met spoed naar het ziekenhuis. Ik werd net gebeld dat het zo ver is. Mijn vrouw gaat bevallen agent." Zo iemand help je toch. Ik ging er met de politieauto dan ook voor rijden, soms nog even het zwaailicht aan en een snuifje gas. Kwam je bij het ziekenhuis, kreeg je weer die dreun. "Ja agent, ik zal het nu maar eerlijk zeggen, mijn vrouw ligt niet in het ziekenhuis." Hier ging het dan nog om het bevallen, maar er waren er ook bij die vlug naar het ziekenhuis moesten omdat een familielid op sterven lag. Dan die fijne mensen die zwoeren op de ogen van hun kinderen of dat ze ter plaatse een hartaanval mochten krijgen. En wij zijn niet alleen in het verkeer van die kleine bedriegertjes. Wat te zeggen van al die sporters die doping gebruiken. Ik heb nog nooit een sporter gehoord die zei: "Ik zal het maar eerlijk zeggen, ik heb geslikt." Als je ze dan tijdens de onvermijdelijke persconferentie achter de tafel ziet zitten, sommigen met tranen in de ogen, dan geloofde je ze toch, of niet soms. Ze kijken dan in de camera met een gezicht van: "Jullie moeten mij wel geloven, dat soort zaken daar houd ik mij verre van." Ik moest er aan denken na de verhalen die kwamen over een te hoog nandrolon gehalte bij Frank de Boer en Edgar Davids. Mij hoor je niet zeggen dat ze verboden middelen hebben gebruikt. Maar of ik ze echt moet geloven op hun mooie ogen, gaat mij toch een beetje te ver. Daarvoor ben ik te vaak teleurgesteld door al die bedriegertjes, die nooit te hard hebben gereden, die nog nooit doping hebben gebruikt, die beslist een vrouw hadden die moest bevallen en die rustig zwoeren op de ogen van hun kinderen.