Elfde september Is de dood van een Afghaans kind minder erg dan de dood van een Amerikaans kind? Af-schuwelijk wat er op de elfde september in New York gebeurde. Onbegrijpelijk en niet te bevatten. Er zijn geen woorden voor. Maar is het verdriet van een Afghaanse moeder anders dan het verdriet van een Amerikaanse moeder? Afschuwelijk wat er in Afghanistan gebeurt. Bommen en raketten op Kabul en al die andere Afghaanse plaatsen waar nauwelijks nog iets kapot te bombarderen is. Vluchtende mensen, verminkte en kapotgereten lichamen. Alleen militaire doelen worden bestookt. Tenminste dat is de bedoeling. Maar afzwaaiers komen neer op woningen en burgers. Vermoedelijk al honderden slachtoffers. Is daarvoor een recht-vaardiging te vinden? Dat is niet te voorkomen, dat is helaas inherent aan dit soort acties. Tenminste dat zegt men. Oorlog tegen het terrorisme, niet tegen het Afghaanse volk. Daar hebben de onschuldige Afghaanse slachtoffers wat aan. Oorlog tegen het terrorisme niet tegen de Islam. Tenminste dat zegt men. Beeldvorming daar gaat het om. De public relations machines draaien dan ook op volle toeren. Vliegtuigen die opstijgen van de USS Enterprise geven mooie plaatjes. Maar hun ladingen zaaien alleen maar dood en verderf. In de Perzische golf groeit de vloot van de antiterrorisme alliantie. Hypermoderne schepen, vliegtuigen en raketten. Osama Bin Laden en De Taliban iets gruwelijker op deze aarde bestaat niet. Tenminste dat zegt men. Waar stopt het. Wanneer komt er een einde aan deze nachtmerrie. Wij zullen de terroristen blijven achtervolgen, wij zullen ze uitroken. De Amerikaanse president kijkt strak en fier in de camera. Maar tot nu toe zie ik alleen maar vluchtende mensen en rook opstijgen uit hun kapotgebombardeerde schamele woningen. Ik zie de haat tegen Amerika en de westerse bondgenoten groeien. De angst voor meer aanslagen wordt groter en groter. Het bommentapijt op het al door vele oorlogen uitgemergelde Afghaanse land, stopt het terrorisme niet. Schurkenstaten worden in deze oorlog vrienden. De staatscriminelen die met terreur hun eigen bevolking gijzelen en berooid houden worden nu door Westerse staatshoofden met grote vriendelijkheid behandeld. Als ze het luchtruim maar opengooien en de vliegvelden beschikbaar stellen. Het doel heiligt de middelen. New York huilt. Onschuldigen werden slachtoffer van blinde haat en fanatisme. Groot verdriet in vele families. Vaders en moeders die treuren om het verlies van hun kind. De daders, de bedenkers, de aanstichters van dit vreselijke drama moeten gepakt en gestraft worden. Onschuldigen in Amerika, nu onschuldigen in Afghanistan. En het einde is nog lang niet in zicht. Velen die niets met de aanslag in Amerika te maken betalen wel de tol. Daarmee groeit de haat, daarmee groeit het fanatisme, daarmee groeit de roep om wraak. Zolang de oplossing wordt gezocht in het gooien van bommen en het afvuren van raketten zal deze wereld nooit meer zo worden als voor de elfde september.