Kenia-Ethiopië

Televisiebeelden van armoede en ellende, je kijkt er naar, soms vanachter je warme maaltijd, het blijft een ver van mijn bed show. Met borrelnootjes in de hand en een glas wijn laten wij de verschrikkelijke beelden via het blauwe oog aan ons voorbijtrekken. Soms kijken wij even naar elkaar en zeggen, "Wat erg zoals die mensen daar leven." Soms komt er nog achteraan, "Het is voor een groot deel hun eigen schuld." De gruwelijke beelden die wij de woonkamer ingeslingerd krijgen, zeggen niet zoveel meer. Als er weer een televisieactie wordt gehouden, worden de beelden iets vreselijker gemaakt. Dat moet om het afgestompte gevoel nog iets te prikkelen. Dan trekken wij de portemonnee, of schrijven een girootje uit en ons gevoel dat wij iets moeten doen voor de medemens is weer bevredigd. Vervolgens happen wij verder in een stukje kaas uit het vuistje. Ik heb nu zelf Kenia en Ethiopië bezocht. De beelden die de woonkamer binnenkomen zijn niets vergeleken met de keiharde werkelijkheid van de mensen die daar op straat leven, onder plastic als ze geluk hebben, of in hutjes wonen, waarin wij onze beesten nauwelijks durven onder te brengen. En hoever is dat bij ons vandaan, negen uur vliegen. Als je daar door de slums, achterbuurten loopt, de stinkende lucht opsnuift, honderden, ja duizenden hutten ziet, waarin complete gezinnen wonen op een paar vierkante meter, besef je dat het vele malen erger is dan de dagelijkse armoede en ellende die wij via de televisie te verorberen krijgen. Dan pas besef je, wat het betekent, om in politietermen te spreken; hulp verlenen aan hen die dat behoeven. Gelukkig zijn ze er nog de mensen die wel die daadwerkelijke hulp verlenen aan hen die dat behoeven. Zoals de mensen van de in Andijk gevestigde organisatie Dorcas. Voor deze organisatie was ik met anderen in Kenia en Ethiopië om projecten te bezoeken. Zoals in Addis Abeba bij een gaarkeuken. Drie keer per week krijgen de armsten van de armsten daar een soort zeven granen pannenkoek. Als je de moeders ziet met hun zeer jonge kinderen, de blinden die binnen worden geleid door hun zoon, de mensen die op krukken binnenkomen, dan springen je spontaan de tranen in de ogen. Als ze dan ook nog je toekomen om je te bedanken voor je komst, dan denk je, waarom bedanken jullie ons. Is het niet gewoon onze dure plicht om deze mensen te helpen. Hebben zij er niet gewoon recht op. Wat Dorcas daar doet, met medewerking van de lokale mensen, lijkt een druppel op een gloeiende plaat. Maar als je door de slums loopt en ziet dat Dorcas samen met de lokale bevolking keihard werkt aan het een beetje verbeteren van de leefomstandigheden, dan is elke druppel daar een regenbui. Dorcas klasse!