Koninklijk Koninklijke familieruzies beheersen de media. Ze smullen er van. Kunnen er geen genoeg van krijgen. Urenlange debatten in de tweede kamer. Onze parlementariërs trekken er zelf zeer ernstige gezichten bij. De minister president wordt het vuur na aan de schenen gelegd. De arrogante jongens van de televisierubriek Den Haag Vandaag trekken er gezichten bij alsof wij worden bedreigd door de meest verschrikkelijk rampen. Wanneer worden wij eindelijk van dit vreselijke tweetal verlost. Met stijgende verbazing en opkomende woede volg ik deze Koninklijke onzin. Laat ze het zelf oplossen. Koninklijk of niet, het zal mij een worst zijn. De oorlog in Irak staat voor de deur. Het gaat economisch steeds slechter. Een kabinet moet nog in elkaar getimmerd worden. Voor het land belangrijke beslissingen blijven daardoor uit. En wat doen wij? Wij kletsen over een ordinaire Koninklijke familieruzie. Ach waar maak ik mij druk over. Ik ben net terug uit Kenia en Ethiopië. Duizenden mensen hebben daar totaal andere problemen. Leven in de slums, oftewel in de krottenwijken. Wonen in hutten, zonder sanitair, zonder riolering, zonder elektra. Ze hebben gewoon niks. Jonge meisjes die zich zelf in leven weten te houden door te prostitueren. De armsten van de armsten die één keer per dag naar de voedsel uitdeel gaan en dan een soort pannenkoek krijgen. Moeders met zeer jonge kinderen, blinde vaders die door hun kinderen worden binnengebracht, invaliden die half kruipend binnenkomen. Zij moeten elke dag weer vechten voor een beetje eten. En wij, wij staan er bij. Maken foto's en mooie video-opnamen. En wat doen die arme drommels? Die bedanken ons. Dat wij er zijn en wat voedselbonnetjes voor ze kopen. Kunnen ze weer een paar dagen vooruit. Klinkt misschien allemaal cynisch, maar als je daar hebt rondgelopen, de ellende hebt gezien, de viezigheid hebt geroken, dan word je somber. Maar gelukkig zijn er organisaties die daar proberen het leven iets aangenamer te maken. Eén van die organisaties is Dorcas uit Andijk. Samen met lokale partners in Kenia en Ethiopië doet Dorcas uitstekend werk. Met gelden, beschikbaar gesteld door Nederlandse ondernemers, worden in de slums huizen gebouwd. Dat doen de mensen daar zelf. Schoon water is een groot probleem. Dorcas is gestart met en waterputtenproject. Mensen graven daar zelf een waterput van soms wel 14 meter diep. De pompen, cement en ander materiaal worden door Dorcas geregeld. Voor kinderen uit de slums wordt scholing geregeld. Scholen worden gebouwd. En het helpt. Anderhalf jaar geleden ben ik er ook geweest en ik zag duidelijk dat de situatie is verbeterd. De mensen daar bedanken ons. Moeten ze dat wel? Volgens mij niet. Zij hebben gewoon recht op onze hulp. Respect voor de medewerkers van Dorcas. Respect voor de lokale hulpverleners in Kenia en Ethiopië. Wat zij daar doen, dat is pas koninklijk.